Als je patiënt een baby’tje met een hoge zorgbehoefte is

Als je patiënt
een baby’tje
met een hoge
zorgbehoefte is

Vroedvrouw Anneke en thuisverpleegkundige
Stefanie werken allebei bij i-mens in de regio
Meetjesland. Anneke al 24 jaar en Stefanie 7 jaar.
Toen hen het traject toevertrouwd werd om een
baby met een beperking en een maagsonde op te
volgen, leidde dat tot een intense samenwerking. Sinds wanneer werken
jullie samen?
Anneke: Wij werken niet heel
frequent samen, maar steeds op
vraag. Bijvoorbeeld voor specifieke
cases of voor het verzorgen van
geïnfecteerde sectiowondes.
Stefanie: Wanneer mijn hoofdverpleegkundige
ongeveer een jaar
geleden vroeg of ik een baby kon
begeleiden die bijzondere zorgen
nodig had, bleek dat samen met
Anneke te zijn. Het kindje was geboren
met een – toen nog ongekende –
beperking en had een maagsonde.
Ook al wist ik dat het mentaal zwaar
zou zijn, toch zei ik meteen ja. Ik zag
het als een mooie uitdaging.
Kenden jullie elkaar al?
Stefanie: Heel toevallig heeft Anneke
mij begeleid na de bevalling van mijn
dochtertje. Ze was dus geen onbekende.
Het vertrouwen in elkaar was
er al. Daardoor voelden we ons erg
comfortabel om het traject met het
baby’tje samen op te volgen. Hoe verliep de samenwerking
voor deze case?
Anneke: De zorg was bij deze baby
al opgestart voordat de thuisverpleging
in beeld kwam. Ik ging er als
vroedvrouw al langs voor postnatale
zorg, maar al snel merkten we dat
het kindje niet zo snel evolueerde als
andere. Tijdens een ziekenhuisopname
van enkele weken, stelden de
artsen een aantal medische problemen
en een beperking vast. Er werd
besloten een maagsonde te plaatsen
en het kindje naar huis te laten gaan.
Dat was toen in een palliatief kader,
want er was weinig beterschap in
zicht. Comfortzorg stond centraal.
Stefanie: Vanaf dat het kindje thuis
was, nam de thuisverpleging de zorg
voor de maagsonde op. Als we zagen
dat ze niet goed meer zat, werd
ze herplaatst. Ik ging er dagelijks
langs. Dat was nodig om enerzijds
de zorg van kortbij op te volgen en
anderzijds steun te bieden aan de
ouders die in een rouwproces zaten.
Anneke was er de eerste keer ook bij, zodat we samen de techniek
konden uitvoeren. Want als thuisverpleegkundige
heb ik weinig ervaring
in het plaatsen van maagsondes, en
al zeker niet bij zo’n jong patiëntje.
Anneke: Ik heb in een ver verleden
gewerkt als vroedvrouw op de
dienst Neonatologie/Verloskwartier.
Daardoor had ik wel veel ervaring met het plaatsen van maagsondes
bij baby’s. Tijdens de opstart heb ik
Stefanie en andere verpleegkundigen
dus ondersteund en begeleid.
Ik had ook wel stress hoor, het was
zo lang geleden! Voordat de zorg
effectief gestart werd, overlegden
we samen onze aanpak. We deden
extra opzoekingswerk, zowel in onze
eigen protocollen als in die van het
ziekenhuis. Zo waren we zeker dat
we niets over het hoofd zagen.
Wat hebben jullie van elkaar
geleerd?
Anneke: Ik herinner me dat Stefanie
bij de start bepaalde voorstellen had
over het materiaal. Zaken waar ik
nog nooit bij stilgestaan had. Ik ben
dan ook niet zo goed op de hoogte
van het verpleegmateriaal, want als
vroedvrouw aan huis moet ik daar
nooit mee werken.
Hoe kijken jullie terug op jullie
samenwerking?
Stefanie: Heel positief. Wij plaatsen
zo goed als nooit maagsondes bij patiënten in onze regio, en al zeker
niet bij kinderen. Ik ben blij dat Anneke
en ik zo goed hebben overlegd in
het begin. Achteraf gezien, was dat
echt nodig. Kort na de opstart kregen
wij immers heel vaak oproepen om
de maagsonde te herplaatsen, omdat
het baby’tje ze had uitgetrokken.
Dankzij het advies van Anneke voelde
ik mij zelfzeker en competent om dat
te doen. Intussen heeft het kindje een
gastrostomiesonde. Daardoor is de
frequentie van de zorg sterk gedaald.
Anneke: Ik herinner mij de eerste
wissel van de maagsonde nog heel
goed. De mama was erbij en dat gaf
me wat stress. Maar Stefanie en ik
stonden er als een team. Ik wist dat ik
er niet alleen voor stond.
Hoe verlenen jullie zo kwalitatief
mogelijke zorg?
Anneke: De eerste maanden na de
opstart, stemden we frequent af met
elkaar. Ondanks dat we allebei in
dezelfde organisatie werken, werken
we met verschillende softwarepakketten
voor het patiëntendossier.
Daarom regelden we alles hoofdzakelijk
via telefoon en e-mail.
Stefanie: Dat continu en regelmatig
afstemmen was echt nodig. Om even
een voorbeeld te geven: om de locatie
van de maagsonde te bepalen,
konden we geen gebruik maken van
de pH-metrie methode. Het kindje
nam namelijk medicatie die de pH
beïnvloedde. We moesten dus op
zoek naar een andere betrouwbare
manier om de locatie van de sonde
te bepalen.
Anneke: Het moest natuurlijk een
manier zijn die wij konden toepassen
in de thuiszorg. Daarover hebben we
zeer regelmatig gebeld en gemaild.
Met elkaar, maar ook met het ziekenhuis
en de arts. Om de kwaliteit van de zorg te
waarborgen, organiseerden we net
voor de vakantie ook een grootschalig
multidisciplinair overleg. Daarbij
zaten alle betrokken partijen rond
de tafel. Wij, de kinderarts, KOESTER,
(n.v.d.r.: het thuiszorgproject van vzw
Kinderkankerfonds) Samen hebben
we de volledige zorgplanning
uitgetekend zodat de zorg optimaal
afgestemd was op de noden van het
kind en de ouders. Alle aanwezigen
zaten op dezelfde golflengte.
Hebben jullie na elke zorg contact
met elkaar?
Stefanie: Bij de opstart belden of
mailden we na elk bezoek, maar na
enkele dagen niet meer. We hebben
bij de patiënt thuis een communicatieschriftje.
Daarin schrijven we
telkens de uitgevoerde zorgen en
observaties. Zo houden we elkaar
op de hoogte.
Welke meerwaarde biedt jullie
samenwerking voor de patiënt?
Stefanie: Omdat we zo makkelijk, vlot
en frequent communiceerden met
elkaar, werden de ouders niet extra
belast. Zij hoefden zich dus niet druk
te maken over de communicatie en
samenwerking tussen de verschillende
zorgverleners.
Anneke: Inderdaad. Omdat we geen
vreemden waren van elkaar, straalden
we vertrouwen uit en dat vonden de
ouders erg aangenaam. We stonden
sterk in onze schoenen en wisten
heel goed wat we moesten doen.
Daarnaast was het handig dat de
kraamzorg ‘in house’ aangeboden
kon worden en dat die nadien
naadloos kon overgaan in gezinshulp.
Gezien de belastende en moeilijke
situatie voor de ouders, hebben we
ervoor gekozen om steeds dezelfde
medewerkers de zorgen te laten
uitvoeren. Zo zagen zij dezelfde
gezichten, moesten zij niet tonen hoe
de zorgen gegeven moesten worden
en hoefden zij ook hun verhaal
niet telkens opnieuw te doen. Dat gaf
hen, en het kindje, zeker extra rust

Geen reactie's

Sorry, het is niet mogelijk om te reageren.