“Deze stage daagt mij echt uit”

“Deze stage daagt mij echt uit” Leandra Morillo is een gedreven
vierdejaarsstudente verpleegkunde.
Ze loopt de tweede keer
stage in de thuisverpleging. Haar
eerste stage deed ze in een zelfstandige
praktijk, haar tweede
loopt bij i-mens. In het weekend
werkt ze bij het Wit-Gele Kruis.
In totaal doet Leandra maar liefst
400 uur stage die ze combineert
met les op de campus, haar
bachelorproef, weekendwerk
én een vriend. Een uitdagende
combo!
Waarom koos je voor stages
in de thuisverpleging?
Leandra: Ik ben in het BSO afgestudeerd
als zorgkundige en daar sprak
de thuisverpleging mij al aan. Mijn
stage in het eerste jaar verpleegkunde
bij een zelfstandige thuisverpleegkundige
bevestigde dit.
Als zorgverlener ben je echt een
meerwaarde. Je kan je patiënten
veel beter opvolgen en er een band
mee opbouwen. Werken in een
ziekenhuis bijvoorbeeld vind ik echt
bandwerk! Je ziet in eerste instantie
het probleem en de patiënt, pas
daarna leer je de persoon kennen.
Dat is bij thuisverpleging vaak omgekeerd.
Verder hou ik enorm van de variatie
in mijn werk en de verpleegtechnische
handelingen die ik als thuisverpleegkundige
kan uitvoeren. Ik kan
ook meer aandacht geven aan de
patiënten.
Hoe ben jij veranderd doorheen
de opleiding?
Leandra: In het eerste jaar was alles
nieuw en wist ik als student vaak niet
hoe of wat. Je observeert, maar kan
niet veel doen. Daardoor kroop ik in
mijn schulp. Ik had ook geen enkel
idee van wat er, naast de zorg, nog
was, zoals het papierwerk of de
tegemoetkomingen die een patiënt
kan krijgen.
Ik startte deze stage dan ook met
veel meer kennis en ervaring. Daardoor
voel ik me zelfverzekerder. Ik
kan de patiënt écht helpen en weet
ook waarover ik spreek. Daarnaast pik
ik bewust veel meer op tijdens deze
stage omdat ik mezelf wil klaarstomen
voor het werkveld.
Verder merk ik dat ik veel meer verantwoordelijkheid
krijg. In het eerste
jaar was de begeleiding eerder
bemoederend, beschermend, heel
voorzichtig en rustig. Ik zat in een
veilige cocon en hoefde er niet uit te
komen. Nu is die cocon er niet meer.
Ik ben eruit gegroeid en de begeleiding
is aangepast. Als student doe ik
nu zelf voorstellen in het kader van
het zorgplan. Er wordt verwacht dat
je zelf nadenkt over wat je wel of niet
moet doen. Je blik moet ruimer zijn.
De dingen worden niet meer op een
dienblad gepresenteerd.
Mijn stage evolueerde van een
monoloog naar een dialoog. Om het
even visueel uit te drukken: tijdens
mijn eerste stage liep ik achter de stagebegeleider,
nu loop ik ernaast en
word ik zelfs uitgedaagd om vooraan
te lopen.
Je koos bewust voor de
thuisverpleging. Hoe reageert
jouw omgeving hierop?
Leandra: Voor mij was het van in het
begin duidelijk dat ik in de thuisverpleging
of geriatrie wilde werken.
Veel mensen begrepen dat niet. Ik
was zo jong. Waarom koos ik niet
voor een ziekenhuis, spoed of een
andere intensieve afdeling? Er was
weinig begrip omdat mensen geen
affiniteit hebben met thuisverpleging.
Ze kennen het gewoon niet. Wanneer
ik hen dan wijs op de variëteit
binnen thuiszorg en dat het veel
meer is dan enkel de was en de
plas, zijn ze aangenaam verrast. Nu
steunen ze mij 100%.
In juni dit jaar studeer je af.
Wat zijn je toekomstplannen?
Leandra: Ik ga meteen aan de slag
als thuisverpleegkundige, daar hoef
ik niet over na te denken! Ik heb lang
getwijfeld om een banaba te doen,
maar het kriebelt té hard om te starten
met werken! Hoogstwaarschijnlijk
zal ik starten in loondienst, maar
werken als zelfstandige sluit ik in de
toekomst zeker niet uit. Ik hou graag
alle opties open!

Auteur: Camille Behaeghe,
Stafmedewerker
Gezondheidszorg bij i-mens “Bij thuisverpleging
zie je het probleem
en leer je ook de
patiënt kennen„

Mieke Van Opstal
• Leeftijd: 43 jaar
• Woonplaats: Grobbendonk
• Al 5 jaar verpleegkundige in
een huisartsenpraktijk
Waarom koos je voor deze job?
Na meer dan 10 jaar als zelfstandig thuisverpleegkundige,
besloot ik mijn job te combineren met
een deeltijdse job als medisch secretaresse.
De combinatie van de patiëntencontacten in
de thuisverpleging en de eerder administratieve
functie op het secretariaat lag me. Ik twijfelde dus
niet toen ik zag dat huisartsenpraktijk Medisch
Huis De Familiepraktijk een verpleegkundige
zocht.
Wat vind je zo fijn aan de job?
Het is voor mij de ideale combinatie tussen
verpleegkundige handelingen (bloedafnames,
wondzorgen, ECG’s, cryotherapie, oren uitspuiten,
assisteren bij de artsen, …) en administratieve taken.
Ik vind het fijn om de drukke agenda’s van de
artsen te kunnen ontlasten. Ik werk in een eigen
kabinet en krijg heel wat autonomie. Bij vragen of
problemen kan ik altijd bij een arts terecht.
Wat waren voor jou de grootste aanpassingen
tijdens de coronacrisis?
Tijdens de eerste lockdown werd alle niet-dringende
zorg aanvankelijk uitgesteld. Snel
daarna nam ik mijn consultaties opnieuw op zoals
voorheen. We volgen in de praktijk de richtlijnen
en aanbevelingen van de overheid. Patiënten met
symptomen worden dus zoveel mogelijk getest
in de triagecentra. Is er toch een fysieke controle
door een arts nodig, dan neemt de arts tijdens
het consult zelf de PCR-test af. Ik neem enkel
testen af in het kader van hospitalisaties.
De grootste uitdaging binnen onze praktijk
vormden de vele telefonische vragen. Ons
secretariaat verdient een enorme pluim voor hoe
ze die verwerkten.
Hoe laad jij je batterijen op?
In de natuur zijn en sporten geven mij energie. Doe
daar nog een handvol vrienden bij en dat maakt
het plaatje compleet! Als ik verlof heb, vind je me
ook nooit thuis. Ik heb altijd een reisplan, dichtbij of
ver weg. Ik hou ervan de wereld te verkennen.

“De combinatie van
patiëntencontacten en
eerder administratieve
taken ligt me„