‘Wat primeert is de zorg, niet de taal’

18 19
Thuiskomen
Sumeyra is 32 jaar. Naast zelfstandig
thuisverpleegkundige is ze ook verpleegkundige
op een acute dienst
in een ziekenhuis. ‘Ik ben verpleegkunde
gaan studeren omdat ik een
meerwaarde wou betekenen voor
de maatschappij. Er is een grote
vraag naar zorgverleners van andere
origine, onder andere omdat ze
vlotter kunnen communiceren met
patiënten van hun origine. Bovendien
merk je dat zorgvragers meer
op hun gemak zijn als ze verzorgd
worden door iemand met dezelfde
culturele achtergrond en waarden.
Vooral bij oudere zorgvragers
van buitenlandse origine leeft
deze specifieke zorgvraag. Ze zijn
altijd heel blij en ook wel trots dat
iemand van hun origine hen komt
helpen. En ik vind het heel fijn dat ik
door mijn werk veel kan betekenen
voor die mensen. Ik luister dan
ook uitgebreid naar hun zorgnoden.’
WEDERZIJDS BEGRIP
EN RESPECT
Hatice, een van haar patiënten,
bevestigt dat: ‘Ik kan niet zo goed
Nederlands, dus word het liefst
verzorgd door iemand die mij
begrijpt. Dan ben ik meer op mijn
gemak. Wat ook altijd fijn is, is
wanneer ze onze cultuur kennen
en ze bijvoorbeeld spontaan hun
schoenen uitdoen. Een verpleegkundige
die dezelfde taal spreekt
en uit dezelfde cultuur komt, voelt
dus vertrouwder, maar uiteraard is
iedereen even welkom. Ik heb veel
respect voor alle zorgverleners.
Allochtoon of autochtoon, ze verzorgen
me allemaal even goed.
En daar ben ik heel dankbaar voor.’
Sumeyra krijgt niet standaard de
patiënten van buitenlandse origine
toegewezen. ‘Ik heb daar ook geen
voorkeur voor. Voor mij is elke
zorgvrager even belangrijk. Ook bij
de patiënten zelf merk ik geen verschil.
Ik word overal en altijd warm
onthaald. Mensen zijn dankbaar dat
ze verzorgd kunnen worden aan
huis, in hun vertrouwde omgeving.
Mijn collega’s vragen wel regelmatig
raad over hoe ze best omgaan
met patiënten van buitenlandse
origine. Soms gaat het over een
simpele taalvraag, maar soms
hebben ze specifieke vragen over
hoe bepaalde zaken eraan toegaan
binnen de andere cultuur. Ik merk
dat mijn collega’s het appreciëren
dat ze daar een aanspreekpunt
voor hebben.’
STIEKEM BLIJ
Daarnaast is het ook niet zo dat
patiënten van buitenlandse origine
standaard de thuisverpleegkundigen
van buitenlandse origine over
de vloer krijgen. ‘Die vraagt leeft
wel enorm’, zegt Hatice. ‘Ik ben
altijd blij als ik geholpen word door
een zorgverlener met migratieachtergrond.
Dan ben ik gewoon
Sumeyra Sarac:
‘Wat primeert is de
zorg, niet de taal’
Diversiteit kenmerkt onze samenleving en is dus ook
belangrijk binnen de thuisverpleegkunde. Sumeyra
Sarac is thuisverpleegkundige in het Antwerpse.
Haar Turkse roots ziet ze zeker als een pluspunt
binnen haar job in een multiculturele stad als
Antwerpen. Want de taalbarrière vormt
soms een obstakel binnen de zorg.
Auteur: Josefien D’Haene, VBZV
sneller op mijn gemak. Ik heb dan
het gevoel dat ik meer kan vertellen,
omwille van de taal natuurlijk.
En er is meteen toch ook een soort
vertrouwen of klik. Als ik bel voor
thuisverpleging vraag ik er natuurlijk
niet expliciet om, maar ik ben stiekem
wel blij als ik de deur opendoe
en iemand met Turkse roots zie
staan.’ (lacht)
MEDAILLE
Van Hatice krijgt het Belgisch
zorgsysteem een dikke medaille
opgespeld. ‘Ik vind het een supergoed
systeem. Je moet maar bellen
en je hebt de volgende dag direct
hulp voor alle mogelijke zorgen.
Alle thuisverpleegkundigen zijn
goed georganiseerd en hebben
altijd het juiste materiaal bij. Ze zijn
heel toegankelijk, flexibel en goed
geïnformeerd. Ik ben blij dat die
zorgen betaalbaar zijn voor ieder-
“Vooral oudere
zorgvragers
verkiezen een
verpleegkundige
die hun taal
spreekt en hun
cultuur kent. „
een. We hebben echt geluk met zo een
goedwerkend systeem hier in België. Dat
is van onschatbare waarde.’
VITAMINENKUUR AAN HUIS
Sumeyra heeft altijd al in België gewerkt.
‘Omdat ik nooit in Turkije heb gewerkt,
kan ik het systeem van thuisverpleegkunde
in beide landen niet echt vergelijken.
Wat ik wel weet, is dat de thuisverpleging
in Turkije alsmaar belangrijker
wordt. Turkije is een heel groot land met
heel veel afgelegen dorpen. Een bezoek
aan het ziekenhuis is daardoor niet
altijd vanzelfsprekend. Het verplegend
personeel dat aan huis komt, speelt dus
een grote rol in de zorg, vooral voor het
behandelen van chronische ziektes.
Het zijn vooral de verpleegkundigen
uit de ziekenhuizen die op huisbezoek
gaan bij hun patiënten, met de auto of
bromfiets. En net zoals bij ons, voeren
de verpleegkundigen aan huis een heel
diverse waaier van zorgverlening uit.
Al het materiaal wordt voorzien vanuit
de ziekenhuizen. En wat tegenwoordig
blijkbaar heel populair is, zijn infuustherapieën
met vitaminen. Iets dat ik hier nog
nooit heb moeten toedienen.’ (lacht)