Yvonne, terug thuis na covid

Yvonne,
terug thuis na covid

Paul Van Marcke is al 35 jaar zelfstandig
thuisverpleegkundige bij Denderend
Thuisverpleging Met Zorg uit Dendermonde. Eén
van zijn patiënten is Yvonne, een goedgezinde
en actieve dame van 90 jaar. Ze rijdt nog zelf
met de auto en werkte heel haar leven in het
onderwijs. Als juf van het eerste leerjaar leerde
ze honderden kinderen lezen. Ze startte mee
het buitengewoon onderwijs op in de regio
Dendermonde. Bovendien was ze jarenlang
vrijwilliger bij Caritas en hielp ze op
zondagvoormiddag in het ziekenhuis
om patiënten te wassen. Eind vorig jaar
waren de rollen omgekeerd.
Getroffen door COVID-19,
werd Yvonne
gehospitaliseerd. Paul: Eind oktober 2020 voelde Yvonne zich
niet goed. Ze had koorts en moest overmatig
hoesten. Meteen dachten we aan een
covidbesmetting, hoewel haar contacten
heel beperkt waren. Wij kwamen twee keer
per dag langs en zagen haar zienderogen
achteruitgaan.
Als zorgverlener moesten we het gebruik van
de persoonlijke beschermingsmiddelen strikt
toepassen. Vooraleer we bij haar binnengingen,
deden we in de gang onze schort,
handschoenen, mondmasker en faceshield
aan. We voerden de opvolging en het toezicht
uit zoals het voorgeschreven was voor
patiënten met COVID-19. We namen twee
keer per dag haar parameters: temperatuur,
zuurstof in het bloed, spierpijn, bloeddruk.
Maar als wij dan de deur achter ons dicht deden,
dan zat jij hier wel alleen, hé Yvonne? Dat
vond ik heel moeilijk. Haar ‘s avonds achterlaten
en niet weten wat de nacht zou brengen.
Dat was een heel beangstigend gevoel. Op
een bepaald moment at en dronk Yvonne niet
meer. Dat was het moment om over te gaan
tot een opname in het ziekenhuis.
Yvonne: Ik herinner me nog goed dat de
huisarts hier aan tafel zat en zei: “Yvonne, ik wil
u zo niet achterlaten. Ik laat u opnemen in het
ziekenhuis.”
BABBELEN EN LACHEN, HET BESTE MEDICIJN
Paul: We hebben geprobeerd om je zo lang
mogelijk thuis te houden, maar omdat Yvonne
alleen woont en dus niet constant iemand bij
haar heeft, konden we niet anders dan voor
een opname gaan. Op het moment dat je
binnen moest gaan, was je bewustzijnsgraad
erg laag. Er waren signalen van uitdroging.
Gelukkig recupereerde je heel snel,
eenmaal je in het ziekenhuis was. Ze zeggen dat ik een
engelbewaarder heb hé.
Ik mocht in het ziekenhuis geen bezoek
ontvangen, maar mijn familie
hield Paul en zijn collega’s op de
hoogte via telefoon en e-mail. Eerst
lag ik op een kamer met een leeg
bed naast mij. Maar omdat ik een
sociaal en luchtig persoon ben en
graag eens een praatje sla, kreeg ik
de volgende dag al een buurvrouw
naast mij. Wij lagen op een speciale
omgebouwde covidafdeling voor
geriatrie en mochten geen bezoek
ontvangen. De familie kwam dus
elke dag onderaan het raam staan.
We belden dan om te kunnen praten
en een grapje te maken.
Zo hield ik het vol. Ik grapte ook
met de verpleegkundigen, maar er
zijn altijd norse types die daar niet
mee kunnen lachen. “Heb je goed
geslapen? Dan kan je goed werken
vandaag”, zei ik dan (lacht). Maar dat
werd niet door iedereen in dank
afgenomen.
Paul: Je moet ook eens kunnen
lachen. En je weet het, ik zeg het al
35 jaar: de vriendelijkheid is de helft
van de genezing.
Yvonne: En zo kom ik alles altijd te
boven!
IK VOELDE: IK BEN ERDOOR
Yvonne: Ik zei tegen de verpleging
dat ik graag pen en papier had.
Ik heb voor hen dan een brief van
4 a 5 pagina’s geschreven om hen
te bedanken. (emotioneel)
Paul: Yvonne was vooral blij dat ze
in het ziekenhuis was opgenomen,
dat ze haar erbovenop hielpen
omdat ze zo slecht was thuis. Ze
recupereerde zo snel dat ze na
veertien dagen al terug naar huis
mocht. De brief waren woorden
van dankbaarheid.
Yvonne: Ik voelde: ik ben erdoor.
Ik was content. Ik heb geluk gehad.
Want ik hoorde ook andere verhalen
zoals van mijn vriendin Greta. Zij
kwam na een operatie thuis uit het
ziekenhuis, met negatieve test. Toch
besmette zij haar man en die stierf
uiteindelijk aan de gevolgen van
een covidbesmetting in het ziekenhuis.
Zonder Greta aan zijn zijde.
Paul: Zo’n verhalen grijpen natuurlijk
enorm bij de keel. Mensen
die geen afscheid meer hebben
kunnen nemen. We zijn blij dat je er
nog bent! Voor de 90ste verjaardag
van Yvonne hebben de familieleden
aan iedereen in het appartementsblok
een vlagje, ballonnen en flesje
cava gegeven. Er was gevraagd om
op een bepaald uur op het balkon
te gaan staan om samen te klinken
op haar verjaardag. Yvonne stond
beneden en nam van daar alle
felicitaties in ontvangst.
BIJNA VERSTAND KWIJT
Paul: Het was niet de eerste keer
dat Yvonne in het ziekenhuis lag.
Vijf jaar ervoor hielp ze een vriendin
recht die gevallen was in haar tuin.
Toen heeft ze haar rug bezeerd,
wervels gebroken, en volgde
een zware rugoperatie in Leuven.
Zonder die operatie had ze kans
om verlamd te geraken. Ze heeft
nog 3 weken thuisgelegen. Dat
was het moment dat wij dagelijks
zijn beginnen langskomen met de
praktijk. Sindsdien heeft ze geen
vrijwilligerswerk meer kunnen doen.
Dat was wel een klap.
Yvonne: Ze dachten dat ik mijn
verstand zou kwijt zijn na zo’n 9 uur
durende operatie onder narcose,
maar ik heb het teruggevonden.
(lacht) Als je op zoek gaat, vind je
het wel.
Paul: Zoveel te beter! Je bent
hersteld, maar het had zijn tijd
nodig.